دیر شده بود. سرعتم زیاد بود. نمی‌شد بزنم کنار. فقط تونستم سرم رو برگردونم و دوباره نگاهش کنم. دیدم عصای سفیدش رو رو هوا بلند کرده. انگار به خورشید که نمایشی نارنجی راه انداخته بود و اون ابر‌های کشیده و باریک و سرخ گوشه‌‌ی آسمون اشاره می‌کرد.

دور زدم. بنزینم رسید. اما دیگه آفتاب نبود. و کسی که به آفتاب اشاره کنه.

پی‌نوشت

_ باید قبول کرد که هرچه از این تریبون پست می‌شود نوشتاری است در رسای نگارنده‌‌اش. اما نگارنده باور دارد نه آن است که می‌نماید. آن است که حس می‌شود.

برای منی که طلوع و غروب خورشید، شکفتن گل‌های باغچه‌مون، هیاهوی صبحگاهی گنجشک‌ها و خیلی اتفاقات روزمره و ساده رمز‌گونه است و درگیرشان می‌شوم؛ نمی‌دونم چرا خیلی راحت از کنار بعضی چیز‌ها مثل شعر گفتن رحیم می‌گذرم.